ရွမ္းစာေပသင္ၾကားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့သလဲ (အပိုင္း – ၂)
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္လည္း ရွမ္းျပည္နယ္ အစိုးရအား အဖြဲ႔ဝင္ ၅ ဦးပါေသာ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔ျဖင့္ အစားထိုးခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ (၁၉၆၂-၇၄) ရွမ္းဦးစီး အဖြဲ႔ဝင္မ်ားမွာ ဥကၠ႒အျဖစ္ ဦးထြန္းေအး၊ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားအျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေဇာ၊ ဦးအုန္းေဖ၊ ဦးတင္ကိုကို၊ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္၊ တိုင္းမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးေမာင္ေရႊတို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးစီးအဖြဲ႔၏ ပထမဆံုး အစည္းအေဝးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္ ၆ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပၿပီး ယခင္ ရွမ္းျပည္နယ္ အစိုးရ လက္ထက္က မၿပီးျပတ္ခဲ့ေသာ ရွမ္းစာသင္ၾကားေရး ကိစၥကို ေဆြးေႏြး၍ ရွမ္းအမ်ားစု ေနထိုင္ရာ ေဒသမ်ားရွိ ေက်ာင္းမ်ား၌ ရွမ္းစာကို စိတ္ႀကိဳက္ ဘာသာရပ္အျဖစ္ ျပ႒ာန္းရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ဤဆံုး ျဖတ္ခ်က္ကို ၁၉၆၃-၆၄ ပညာသင္ႏွစ္မွ စတင္၍ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရန္ ပညာေရးဌာနသို႔ ၫႊန္ၾကားစာပို႔သည္။ ႐ွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ ပညာေရးဌာန အေနျဖင့္ ရွမ္းစာမူသစ္ႏွင့္ မူေဟာင္း ၂ ခု အနက္ မည္သည့္စာျဖင့္ သင္ၾကားရမည္ကို ဦးစီးအဖြဲ႔ ထံျပန္၍ အစီရင္ခံသည္။ မူေဟာင္းႏွင့္ သင္ၾကားပါက သင္႐ိုး စာအုပ္မ်ား ရရွိေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း တင္ျပသည္။ အထက္ပါ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ရွမ္းစာမူကြဲ ၂ ခုျဖစ္သည့္ မူေဟာင္းႏွင့္ က်ားေခါင္းစာေခၚ မူသစ္တို႔ အၾကား အျငင္းပြားစရာ စတင္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။ ေစာ္ဘြားမ်ား လက္ထက္က တီထြင္ခဲ့၍ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္ ၃ ရက္ေန႔တြင္ တရားဝင္ ရွမ္းစာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေသာ က်ားေခါင္းစာကို ရွမ္းဦးစီးက လက္မခံႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၆၆ ဧၿပီ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔က ရွမ္းစားသစ္သည္ တတ္ကြ်မ္းသူ မရွိေသာေၾကာင့္ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔က ရွမ္းစာမူသစ္ကို ပယ္ဖ်က္သည္၊ ရွမ္းစာမူေဟာင္းကို ႐ံုးသံုးစာ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳသည္ဟု ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္သည္။ ရွမ္းစာမူသစ္ကို လက္မခံႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ ရွမ္းဦးစီး အဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ေစာ္ဘြားမ်ား အတည္ျပဳခဲ့ေသာ ရွမ္းစာမူသစ္ကို လမ္မခံႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔ ဥကၠ႒၏ မိန္႔ခြန္းတြင္ က်ားေခါင္းစာ (ရွမ္းစာမူသစ္) သည္ ပေဒသရာဇ္ ေစာ္ဘြားမ်ား လက္ထက္က တည္ထြင္ခဲ့ေသာစာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္သည္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္သျဖင့္ ရွမ္းစာမူသစ္ကို အသံုးျပဳျခင္းမွ ပိတ္ပင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ရွမ္းစာ မူသစ္ႏွင့္ မူေဟာင္း ျပႆနာေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေက်ာင္းမ်ား၌ ရွမ္းစာ မသင္ရေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အစိုးရ လက္ထက္ (၁၉၆၂-၇၄) တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး စီမံကိန္းအရ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးစီး၍ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်းလက္ေဒသမ်ား သို႔သြားေရာက္၍ “အ” ၃ လံုး သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ားရွိ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေကာ္မတီမွ ရွမ္း ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ရွမ္းေက်းလက္ ေတာရြာေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ “မ” ၅ လံုး သင္တန္းမ်ား ဖြင့္၍ ရွမ္းစာကို သင္ၾကားေပးသည္။ က်ားေခါင္းစာေခၚ ရွမ္းစာမူသစ္ျဖင့္ သင္သည္။ ရွမ္းစာမူသစ္ကို လက္မခံႏိုင္ေသာ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔က ရွမ္းျပည္နယ္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ရွမ္းစာမူေဟာင္းကို ျပ႒ာန္းစာ အျဖစ္သင္ၾကားရန္ စီစဥ္ေနစဥ္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး တကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္တို႔မွ ရွမ္းစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသင္း ကိုယ္စားလွယ္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၿပီး ရွမ္းစာမူသစ္ (က်ားေခါင္းစာ) ျဖင့္ သင္ၾကားခြင့္ ျပဳရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီႏွင့္ပါ ေတြ႔ဆံု၍ ရွမ္းျပည္နယ္၌ ရွမ္းစာမူသစ္ျဖင့္ သင္ၾကားခြင့္ရရန္ တင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔သည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၁၃ မွ ၁၅ ရက္ေန႔ အထိ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၌ ရွမ္းစာေပ ညီလာခံႀကီး တခုကို က်င္းပခဲ့ၿပီး ထိုညီလာခံသို႔ ရွမ္းျပည္ၿမိဳ႕နယ္ အသီးသီးမွ ရွမ္းစာေပ ပညာရွင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ရွမ္းကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္မ်ားမွ ရွမ္းေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ရွမ္းသံဃာ အစည္းအ႐ံုးမွ သံဃာ့ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီမွ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ား တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ စာေပညီလာခံ အဖြင့္မိန္႔ခြန္းတြင္ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ တဦးလည္းျဖစ္ေသာ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမႉးက တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ား အေပၚထားရွိေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ သေဘာထားကို ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ယင္းေျပာဆိုခ်က္တြင္ တိုင္းရင္းသား အားလံုး၏ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ မထိခိုက္ေစရန္၊ အစိုးရကလည္း တိုင္းရင္းသားစာေပကို သက္ဆိုင္ရာ ေဒသမ်ား၌ မူလတန္း အထိ သင္ၾကားခြင့္ ျပဳပါေၾကာင္း ပါဝင္သည္။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ရွမ္းေက်ာင္းသား အတြက္ ရွမ္းစာ သင္ၾကားႏိုင္ရန္မွာ ရွမ္းစာမူေဟာင္းႏွင့္ မူသစ္ (က်ားေခါင္းစာ) အျငင္းပြားမႈ အေပၚ၌ မူတည္လ်က္ ရွိသည္။ အဆိုပါ ျပႆနာအား ေျပလည္ေစရန္ ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္လာၾကေသာ ရွမ္းသံဃာ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ရွမ္းစာ မူေဟာင္းႏွင့္ မူသစ္ ၂ မ်ိဳးအနက္ မည္သည့္ စာကိုမွ် မပယ္ဖ်က္ဘဲ ၂ မ်ိဳးစလံုးကို လက္ခံရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ၎တို႔ တင္ျပသည္မွာ ျမန္မာျပည္မ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမန္မာသင္ပုန္းႀကီးစာကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း သင္႐ိုးစာအျဖစ္ သင္ၿပီး အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၌ ေခတ္သစ္ ျမန္မာစာကို သင္႐ိုးအျဖစ္ သင္ေၾကာင္း၊ ဤစာေပ ၂ ခု၌ မည္သည့္ ျပႆနာမွ မေပၚေပါက္ခဲ့ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့သည္။ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔ ဥကၠ႒က ညီလာခံ လာတက္ၾကေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ရွမ္းစာမူေဟာင္းကို လက္ခံပါက ၎စာကို ေက်ာင္းမ်ား၌ ျပ႒ာန္းရန္၊ အစိုးရ႐ံုးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္လည္း အသံုးျပဳခြင့္ႏွင့္ တရားဝင္စာ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳရန္ အမိန္႔ထုတ္ျပန္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ရွမ္းစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအသင္း ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ရွမ္းဦးစီးဥကၠ႒၏ တင္ျပခ်က္ကို ပယ္ခ်ၿပီး ရွမ္းစာမူသစ္ (က်ားေခါင္းစာ) ကို ပယ္ဖ်က္သည့္ အမိန္႔ကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းရန္ႏွင့္ ၎စာကို ေက်ာင္းသံုးစာ အျဖစ္ ျပ႒ာန္းေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႔က ရွမ္းစာမူသစ္ ဖ်က္သိမ္းသည့္ အမိန္႔ကို မ႐ုပ္သိမ္းပါက ဆက္လက္ မေဆြးေႏြးႏိႈင္ဟု ဆိုၿပီး ညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ရွမ္းစာေပ ညီလာခံႀကီးမွာ မည္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွ မခ်မွတ္ႏိႈင္ဘဲ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ၎တို႔၏ စာေပသင္ၾကားခြင့္ ရရွိေရးမွာလည္း ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပါသည္။ ရွမ္းစာမူသစ္ (က်ားေခါင္းစာ) ကို လက္မခံေသာ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔က ထပ္မံ၍ ရွမ္းစာမူသစ္တခုကို ျပဳစုရန္ ရွမ္းစာ ေကာ္မတီကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္သည္။ ဤေကာ္မတီမွ ျပဳစုလိုက္ေသာ ရွမ္းစာကို “ဦးစီးစာ” ဟုေခၚ၍ ဗ်ည္း ၁၉ လံုး၊ အရံဗ်ည္း ၄လံုး၊ သရ ၁၂ လံုး၊ အသံသေကၤတ ၆ ခုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ ၎ရွမ္းစာျဖင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားရန္ ဆံုးျဖတ္၍ ရွမ္းစာ သင္ၾကားႏိုင္မည့္ ေက်ာင္းအေရအတြက္၊ ေက်ာင္းသား ဦးေရႏွင့္ ဆရာ အေရအတြက္ တို႔ကို တင္ျပရန္ ပညာေရးဌာနအား ညႊန္ၾကားခဲ့သည္။ ရွမ္းဦးစီး အဖြဲ႔က ရွမ္းစာ သင္ၾကားေရး အတြက္ စီစဥ္ေနစဥ္ ၁၉၇၄ တြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အာဏာရရွိ လာၿပီး၊ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔အား ရွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီျဖင့္ အစားထိုးဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ အဆိုပါေကာင္စီအဖြဲ႔ ကလည္း ရွမ္းစာကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၁၉၇၆ တြင္ ေကာ္မတီတခုကို ဖြဲ႔စီး၍ ရွမ္းစာမူသစ္မ်ားမွ အမ်ားလက္ခံႏိုင္ေသာ မူတခု ေရြးရန္၊ ရွမ္းစာေရးထံုးကို တိတိက်က်သတ္မွတ္ရန္၊ ၁၉၇၇၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလကို ေနာက္ဆံုးထား၍ ရွမ္းစာမူသစ္ တခုကို ၿပီးစီးေအာင္ ျပဳစုရန္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီ သို႔တင္ျပရန္ ေဆာင္ရြက္ေစသည္။ ေကာ္မတီမွ တင္ျပေသာ ရွမ္းစာမူအား ရွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီက ဧၿပီ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းမ်ား၌ သင္ၾကားရန္ အတည္ျပဳသည္။ ျပည္သူ႔ေကာင္စီသည္ ရွမ္းစာ ေကာ္မရွင္ကိုလည္း ၁၉၈၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ယင္းေကာ္မရွင္က ရွမ္းျပည္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီ လက္ခံအတည္ျပဳထားေသာ ရွမ္းစာကို လူထုအတြင္းျဖန္႔ရန္၊ ၁၉၈၀-၈၁ စာသင္ႏွစ္အတြက္ ရွမ္းစာသင္႐ိုး စာအုပ္မ်ား ပံုႏွိပ္ရန္၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝရန္တို႔ကို တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္သည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ရွမ္းစာသင္ၾကားႏိုင္ရန္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝေရးသည္ ပဓာန က်ေသာကိစၥ ျဖစ္လာသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီက အတည္ျပဳလိုက္ေသာ ရွမ္းစာျဖင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျပ႒ာန္းရန္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၁၈ တြင္ အမိန္႔ စာထုတ္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအတည္ျပဳလိုက္ေသာ စာျဖင့္ သင္ၾကားရန္ ရွမ္းစာဆရာမ်ားအား သင္တန္းပို႔ခ်ရန္ လိုအပ္သျဖင့္ ပညာေရး ဌာနက ၁၉၈၅ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းစာဆရာမ်ားအတြက္ အခ်ိန္တို မြမ္းမံသင္တန္းကို၊ လား႐ိႈး၊ ေတာင္ႀကီး၊ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မ်ား၌ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ရွမ္းစာသင္ဆရာ ေတာင္ႀကီး၌ ၄၄ ဦး၊ က်ိဳင္းတံု ၂၂ ဦး၊ လား႐ိႈး ၅၀ ဦး စုစုေပါင္း ၁၁၆ ဦး တို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၅၀ မွ စတင္ခဲ့ေသာ ရွမ္းျပည္နယ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ရွမ္းစာသင္ၾကားေရး စီမံကိန္းမွာ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ အထိ အေကာင္အထည္ မေပၚႏိုင္ခဲ့ေပ။ ရွမ္းစာကို အဓိကထား သင္ၾကားေသာ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ပညာေရးစနစ္သည္ ေရွးယခင္ကပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာေရး ျဖစ္ပါသည္။ ဤစနစ္သည္ အဂၤလိပ္တို႔ ရွမ္းျပည္နယ္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေသာ ၁၈၈၆ မွ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္ အထိ တည္ရွိခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္တြင္ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေကာင္စီကို ဖြဲ႔စည္းေသာ အခါမွသာလွ်င္ ရွမ္းျပည္နယ္၌ အစိုးရ ေက်ာင္းမ်ားကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ား၌ ရွမ္းစာ သင္ၾကားေရးကိစၥမွာ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေကာင္စီ၏ တာဝန္ ျဖစ္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပေဒသရာဇ္ေကာင္စီ၌ ပါဝင္ေသာ ရွမ္းေစာ္ဘြား အမ်ားစုက ရွမ္းစာသည္ ဗ်ည္းအကၡရာ မျပည့္စံု၍ တိက်ျခင္း မရွိ၊ ဖတ္မႈ နားလည္ရန္ ခက္သည္ဟု ဆိုၿပီး ၁၉၄၀ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းစာမူသစ္ကို တီထြင္ျပန္သည္။ ဤစာကို လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၅၃ ခုႏွစ္မွသာလွ်င္ ရွမ္းျပည္နယ္ အစိုးရက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ား၌ ရွမ္းစာသင္ၾကားေရး ကိစၥသည္ ပထမဦးစြာ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းေကာင္စီ၏ တာဝန္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ ရရွိလာေသာ ရွမ္းျပည္နယ္အစိုးရ (၁၉၄၈-၁၉၆၂) သည္ ဒုတိယ တာဝန္ရွိလာပါသည္။ ၎အစိုးရက ရွမ္းစာသင္ၾကားေရးကို ဆံုးျဖတ္၍ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့ ေသာ္လည္း ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ အထိ ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ႏွင့္ ရွမ္းစာသင္ဆရာမ်ား ျပည္စံုစြာရရွိေရး မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ ရွမ္းဦးစီးအဖြဲ႔က ရွမ္းစာမူေဟာင္းကို ေက်ာင္းမ်ား၌ ျပ႒ာန္းရန္ ေဆာင္ရြက္သည္ကိုလည္း တကၠသိုလ္မ်ား ရွမ္းစာေပ ယဥ္ေက်းမႈအသင္း ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ကန္႔ကြက္ခဲ့သျဖင့္ ရွမ္းစာ မူေဟာင္းႏွင့္ မူသစ္ အျငင္းပြားမႈ ျပႆနာမွာ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ေပ။ ရွမ္းစာ မူသစ္ (က်ားေခါင္းစာ) ကို လက္မခံ ႏိုင္ေသာ ရွမ္းဦးစီးသည္ ရွမ္းစာ မူသစ္တခုကို ထပ္မံျပဳစု၏။ ၎ကို ရွမ္းဦးစီးစာ ဟုေခၚသည္။ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ရွမ္းေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ကလည္း မူသစ္မ်ားကို ထပ္မံ၍ ျပဳစုၾကၿပီး ရွမ္းစာသီေပါမူ၊ ေဒသတကာသံုး ရွမ္းစာ ဟူ၍ ထြက္ေပၚလာ၏။ ရွမ္းစာ မူေဟာင္းႏွင့္ မူသစ္မ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ပါက ရွမ္းဦးစီးစာႏွင့္ ေဒသတကာသံုး ရွမ္းစာမွလြဲ၍ ရွမ္းစာမူေဟာင္း၊ ရွမ္းစာမူသစ္ (က်ားေခါင္းစာ) ႏွင့္ သီေပါရွမ္းစာ မူသစ္တို႔မွာ ျခားနားမႈ အနည္းငယ္သာ ရွိ၍ ရွမ္းစာ မူသစ္တြင္ ဗ်ည္းသရႏွင့္ အသံသေကၤတ တို႔ကိုပို အသံုးျပဳလာသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေရးထံုးမွာ ျခားနားမႈ မရွိပါ။ ရွမ္းစာ မူေဟာင္းႏွင့္ မူသစ္ အျငင္းပြားမႈတြင္ ရွမ္းဦးစီးက ရွမ္းစာ မူသစ္သည္ ပေဒသရာဇ္ လက္ထက္က ျပဳစုခဲ့ေသာ ရွမ္းစာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးအရ လက္မခံႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္မ်ား ကိုယ္တိုင္ ရွမ္းပေဒသရာဇ္ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားမွ ျဖစ္ေနျခင္း၊ အာဏာသိမ္းခဲ့သည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ ပေဒသရာဇ္ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ကာ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္သို႔ ဦးတည္သည့္ အစိုးရျဖစ္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္တို႔၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို လက္မခံႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွမ္းစာ မူေဟာင္းကို လက္မခံႏိုင္ေသာ ေခတ္ပညာတတ္ ရွမ္းမ်ားက ရွမ္းစာ မူေဟာင္းသည္ အကၡရာအသံ သေကၤတမ်ား မျပည့္စံု၊ ထို႔ေၾကာင့္ စာလံုးတလံုးတြင္ အသံထြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္ႏိုင္ သကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာက္ယူႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ တိက်မႈ မရွိ၊ သိပၸံနည္း မက်ေသာ ရွမ္းစာကို ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားရန္ လက္မခံႏိုင္ဟု ဆို၍ အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ၾကပါသည္။ ရွမ္းစာမူသစ္ကို ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ခြင့္ မရေသာ္လည္း ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၌ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ရွမ္း ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးစီးၿပီး ႏွစ္စဥ္ ရွမ္းျပည္ ေက်းလက္ေဒသမ်ား၌ “မ” ၅ လံုး သင္တန္းမ်ား ဖြင့္၍ ရွမ္းစာကို မူသစ္ျဖင့္ တႏွစ္လွ်င္ တလတာမွ် သင္ၾကားေပးၾကပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ ဤသို႔ သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာ ရွမ္းလူငယ္အမ်ားစု ရွမ္းစာကို တတ္ေျမာက္လာၾက ပါသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရွမ္းပံုႏွိပ္တိုက္ မ်ားေပၚေပါက္လာကာ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ သီခ်င္းစာအုပ္မ်ား၊ စာေစာင္မ်ား ထြက္ရွိလာပါသည္။ ဤသို႔တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာမႈသည္ ေရွး ရွမ္းစာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ကို တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ ေစခဲ့ပါသည္။ (ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္) (စိုင္းခမ္းမိုင္းသည္ ရန္ကုန္ အေျခစိုက္ သမိုင္းဆရာတဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွ သမိုင္းအထူးျပဳျဖင့္ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ မႏၲေလး တကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္ တကၠသို္လ္၊ မိတၳီလာ ေကာလိပ္တို႔တြင္ နည္းျပအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ လက္ေထာက္ ကထိက အျဖစ္လည္းေကာင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ဆႏၵအရ အလုပ္မွ ႏုတ္ထြက္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ တခ်ိဳ႕တြင္လည္း သုေတသီ ပညာရွင္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။) Irrwaddy
No comments:
Write comments